Ilse Vonder

In mijn jeugd was de natuur voor mij enorm belangrijk. Ik klom in bomen, had een eigen plekje in een verwaarloosd bosje en fietste in alle vroegte door het stille land. Vooral was ik blij met de wilde bloemen en de buitelende kieviten.

Als orthopedagoog en docent speltherapie droeg ik het belang van spel voor de ontwikkeling van kinderen uit. Ook gaf ik workshops over buitenspel. Maar, binnen of buiten: de kern van mijn werk was: kinderen helpen zichzelf en de wereld te ontdekken en opgelopen nare ervaringen te verwerken. In de loop van de tijd kreeg ik meer aandacht voor de preventieve aspecten van spel en natuur.

Als klinisch psycholoog doe ik momenteel behandelingen en diagnostisch onderzoek met kinderen en jongeren.

Daarnaast was en ben ik betrokken bij kinderen en natuur. Zo zaaide ik als IVN-er op een verlaten paardenwei met vrijwilligers en schoolkinderen bloemen en rogge. Dat waren geluksmomenten voor alle deelnemers!

Ook mocht ik 2 speelpleinen in de jeugdhulpverlening en speciaal onderwijs helpen vergroenen. Spelen op deze natuurrijke plekken betekende een enorme winst voor deze groep kinderen.
Al deze ervaringen, onderbouwd door steeds meer wetenschappelijke literatuur, sterken me in mijn overtuiging dat natuur voor kinderen essentieel is om op te kunnen groeien tot evenwichtige volwassenen.

De laatste jaren van mijn werkzame leven wil ik me daarom zoveel mogelijk inzetten voor het verder uitbouwen van de groene pedagogiek. De stichting kan hierin een belangrijke rol spelen.